Homilia Biskupa Opolskiego

Andrzeja Czai

w czasie Mszy św. inauguracyjnej

Dziecezjalnego Dzieła Modlitwy w intencji Kapłanów

„Oremus”

Opole, 18 października 2015 r.

Umiłowani w Chrystusie Panu, Siostry i Bracia,

przybyli z tak różnych parafii, którzy od wielu miesięcy, wielu lat, ufnie, cierpliwie i wytrwale

modlicie się za kapłanów, w intencji kapłanów,

o nowe powołania i o świętość życia kapłańskiego.

Droga rodzino seminaryjna;

Drodzy Bracia Klerycy, Diakoni,

Drodzy Współbracia Moderatorzy seminaryjni

na czele z Księdzem Rektorem.

Czcigodne Siostry zakonne,

Drodzy Współbracia Kapłani,

Drogi Czcigodny Księże Biskupie Pawle!

Liturgia Słowa Bożego, któreśmy przed chwilą usłyszeli, uświadamia nam bardzo potrzebę modlitwy za kapłanów i o kapłanów. Dowiadujemy się z dzisiejszego słowa - i od proroka Izajasza, i od ewangelisty Łukasza - jak misja, którą zlecił Jezus Apostołom jest trudna, że nie jest łatwa.

Najpierw ze względu na zadania, jakie następcy Apostołów, kapłani, mają podejmować. Bo to przecież ta sama misja, którą Bóg Ojciec obarczył Swego umiłowanego Syna, Mesjasza–Namaszczonego Duchem Świętym. Posłał Go, by głosić Dobrą Nowinę ubogim (por. Iz 61, 1). I to jest zadanie kapłanów. Zadaniem kapłanów jest też opatrywać rany serc złamanych, zapowiadać wyzwolenie jeńcom i więźniom swobodę (por. Iz 61, 1). Chodzi tutaj o nas wszystkich grzeszników. Naszym zadaniem jest obwieszczać rok łaski u Pana (por. Iz 61, 2), czyli czas zbawienia. Pocieszać wszystkich zasmuconych, budzić radość w sercach płaczących na Syjonie i robić wszystko aby wieniec zwycięstwa zdobił tych, którzy u bramy śmierci spotkają Chrystusa Sędziego. To nie jest łatwe; temu wszystkiemu zaradzić, to wszystko podjąć i realizować. Więcej, ta misja nie jest też łatwa dlatego, że to jest misja między wilki;

Idźcie, posyłam was jak owce między wilki (por. Łk 10, 3).

Świat nigdy nie był przychylny Kościołowi; od samego początku. Różne były koleje relacji świata do Kościoła, te koleje życia i funkcjonowania Kościoła w świecie. Także bardzo różne były czasy dla pasterzy Kościoła. „Między wilki”… Trzeba się z tym liczyć. Ale owcom między wilkami nigdy nie jest ławo.

Jest jeszcze kolejna sprawa, która sprawia, że misja, jaką zleca nam Bóg, nie jest łatwa. Także styl tej misji, którą Jezus wyraźnie wskazał. Nie po swojemu i nie - tak bym powiedział – zgodnie z ludzką naturą, jak by człowiek nieraz chciał: aby zwrócić na siebie uwagę, aby siebie dowartościować. Wręcz odwrotnie: z całą skromnością, pokorą, cichością zwiastować pokój – nie ogniem i mieczem – korzystać z gościnności, bez własnego domu, tak jak Syn Człowieczy, który nie miał miejsca, gdzie by mógł głowę złożyć (por. Łk 9, 58). Przecież nasze plebanie to nie są nasze domy. To jest gościnność Wasza w parafiach.

Dalej, ten styl misji, którą przekazał, zaprojektował Jezus, oznacza także ciągłą gotowość, więcej: ciągłe podejmowanie wysiłku uzdrawiania a więc nie kreowania swego, inicjowania ciągle czegoś nowego ale uzdrawiania tego, co jest. Także nie niszczenia kultury, którą się zastaje ale ewangelizowanie tej kultury w danym miejscu.

To wreszcie styl, który domaga się głoszenia wciąż tego samego a więc nie pod publikę, nie dla zadowolenia, nie dla blichtru, dla zyskania poklasku; ciągle tego samego. Nic nowego! Nie jest więc to łatwe. Kapłan, podejmując taki styl, na pewno nie pieści zachcianek ludzkiej natury.

Ta potrzeba modlitwy za kapłanów, dzisiaj wyraża się jeszcze i na innym poziomie. To bardziej ujawnia się w Drugim Liście św. Pawła Apostoła do Tymoteusza. Jest pewien ból w sercu Pawła:

Demas bowiem mnie opuścił, umiłowawszy ten świat (zob. 4, 10).

Ileż nieraz opuszczenia przeżywa serce kapłańskie! Najbardziej bolesne jest to opuszczenie przez najbliższych, którzy byli blisko ale gdy kapłan powiedział coś nie po ich myśli, odeszli. Czasem stali się wręcz bojownikami. Ile też jest opuszczania szeregów kapłańskich przez tych, którzy ślubowali wierność Jezusowi w dniu święceń. „Demas bowiem mnie opuścił, umiłowawszy ten świat”…

Taka skrajna forma opuszczenia wszystkich ostatnio nas dobiegła. Jesteśmy zdumieni tym, co czynił ks. Krzysztof Charamsa. Chwalenie się tym, że się jest gejem. Bez gotowości do nawrócenia. Ba, bez poczucia winy. Obwiniając wszystkich; Kościół cały. Nie do pojęcia! Swoiste misterium iniquitatis – tajemnica nieprawości… To nam dobitnie mówi jak ta modlitwa za kapłanów jest potrzebna.

Co dnia stoimy przy ołtarzu - niejeden zresztą raz, tak blisko Jezusa! Mocą otrzymanego sakramentu święceń, mocą szczególnego daru Ducha Świętego, wypowiadając stosowne słowa ustanowienia i przywołując Bożego Ducha, dokonujemy Przeistoczenia chleba w Ciało Pańskie, wina w Krew. A mimo to, moce ciemności mają przystęp. Jeśli ksiądz się zagubi, jeśli zostawi na co dzień, zwłaszcza modlitwę, jeśli rozluźni więź z Jezusem, może być bezbronny. A licho nie śpi!

Św. Paweł pisząc ten Drugi List, skarży się do Tymoteusza:

W pierwszej mojej obronie nikt przy mnie nie stanął ale mnie wszyscy opuścili (zob. 2 Tm 4, 16).

Ileż tego dzisiaj jest, gdy kapłan doświadcza, że dać życie Jezusowi to nie tylko być do dyspozycji ale to dać swoje życie, swoją osobę nieraz na biczowanie. Trudno jest wytrwać w takich chwilach. Bywa, że bardzo trudno jest dźwignąć krzyż posługi kapłańskiej. Dlatego tak bardzo potrzeba tej Waszej modlitwy!

Ze słów Jezusa wynika także, że potrzeba bardzo modlitwy o kapłanów!

Żniwo wielkie ale robotników mało (zob. Łk 10, 2).

Jakże bardzo dziś, w całym świecie, brakuje tych robotników na niwie Pańskiej. Ale zaczyna rażąco brakować i nam tu, na śląskiej ziemi, tych robotników! Trzeba więc tego wołania w intencji kapłanów i o kapłanów.

I powtarzaliśmy jeszcze słowa w refrenie Psalmu:

Królestwo Pana głoszą Jego święci (zob. Ps 145).

Owszem, łaska Boża jest skuteczna i zawsze owocna ale jak ważna jest siła przekonania, żeby człowieka otworzyć na łaskę Bożą. A tą siłą przekonania Kościoła przez wieki był święty pasterz! Pasterz mocny. Pasterz żyjący na miarę Chrystusa. To jest siła przekonania Kościoła do Chrystusa! Dlatego tak bardzo jest ważna. To może jest ta najmocniejsza racja, dlaczego dziś tak bardzo musimy się modlić w intencji kapłanów.

Siostry i Bracia!

Dziękuję więc Wam, którzyście już podjęli ten trud; tak oddolnie, tak z poczucia serca, widząc co się dzieje, chcąc wesprzeć swoich pasterzy na miejscu. To rzeczywiście wielkie dzieło wsparcia. To radość serca kapłańskiego gdy ma świadomość, że wierni się za niego modlą. To krzepi i umacnia serce kapłańskie. Dziękuję z całego serca! Osobiście dziękuję, dziękują wszyscy Kapłani, Ks. Biskup Paweł, Biskup Rudolf, który nie może z nami, bo dzisiaj już wizytuje. Pozdrawiają nas i to „dziękuję” wyrażają także nasi biskupi emerytowani: Arcybiskup Alfons i Biskup Jan. Wszyscy dziękujemy Wam, Kochani! Za każdą Waszą modlitwę, za pamięć w Waszym pacierzu we wszelkich formach modlitwy za nas i o nas. Wielkie, wielkie to dzieło!

W liście pasterskim, zapowiadającym ten dzień dzisiejszy, pisałem m. in. tak:

Bardzo Waszej modlitwy potrzebujemy, byśmy sprostali zadaniom prowadzenia Was Bożymi drogami, nie po swojemu, ale tak, jak Bóg chce, i byśmy nie byli Wam zgorszeniem, lecz pociągali Was do Boga świadectwem żywej i dojrzałej wiary. Potrzebujemy dlatego wiele modlitwy, ciągle więcej i więcej – każdy z nas i wszyscy bez wyjątku.

Kochani moi, dla dobrego owocowania tej modlitwy – Waszej modlitwy, w naszej diecezji – powołuję dziś do istnienia – już za chwilę dekrety wybrzmią, ustanawiające i dzieło, i moderatora – przy tak licznej Waszej obecności, Diecezjalne Dzieło Modlitwy w intencji Kapłanów.

Zamysł zrodził się, tak, jak już pisałem, w czas Roku Kapłańskiego. Można powiedzieć, że ta dzisiejsza realizacja dzieła jest pokłosiem tego Roku. Dlatego też jestem bardzo wdzięczny papieżowi Benedyktowi za ten Rok; On jeszcze teraz owocuje i ufam, będzie owocował dalej.

Dzień dzisiejszy nie jest przypadkowy. Zależało nam na tym, by to był Dzień Pański. Dzień Pański blisko wspomnienia św. Jana Pawła II, Wielkiego Pasterza, który nie darmo zaskoczył nas dobrem wielkim. A Pan sprawił, – tak to Boska Opatrzność czyni – że ma to miejsce w dniu wspomnienia św. Łukasza Ewangelisty. W dniu wspomnienia tego, który przekazuje nam Ewangelię: Życie, Dzieła, Słowa Najwyższego Arcykapłana Jezusa Chrystusa. A jednocześnie w Dziejach Apostolskich przekazuje nam jakie były początki podjęcia tej misji, jaką zlecił Najwyższy Arcykapłan Jezus Chrystus swoim uczniom. Dzieje Apostolskie to właśnie ta księga o początkach, o tych, którzy podjęli misję i szli na cały świat. Czytamy tam o tym, jak im towarzyszył Boży Duch. Jak w mocy tego Bożego Ducha wielkich rzeczy dokonywali. Ale jak też od samego początku borykali się z tą trudną misją w zwarciu ze światem żydowskim i ze światem pogańskim.

Nie jest to więc przypadkowy dzień. Św. Łukasz Ewangelista, autor Dziejów Apostolskich to ten, któremu zawdzięczamy bardzo konkretne podpowiedzi. Jak na niwie Pańskiej postępować? Co i jak mówić? I jak inteligentnym, jak wytrwałym, cierpliwym i mężnym pasterzem być na miarę Jezusa.

A i godzina początku tego dzieła nie jest przypadkowa: Godzina Miłosierdzia. Potrzeba nam odwołać się do tej Tajemnicy Miłosierdzia Bożego, z tej Tajemnicy zaczerpnąć. Być otwartym na tę Tajemnicę. Tego potrzeba nam wszystkim: i Wam modlącym się za nas i nam posługującym Wam we wzajemnym sprzężeniu, ku wzrostowi zbawienia w naszych sercach, rodzinach, diecezji, w całym Kościele i ku odnowie świata.

To nie jest przypadek - to są duchowe znaki. Dla mnie osobiście są bardzo czytelne; pokazują, że temu dniowi szczególnie towarzyszy Boska Opatrzność.

Celem Diecezjalnego Dzieła Modlitwy w intencji Kapłanów jest – jak pisałem:

dobre i sprawne funkcjonowanie w każdej parafii grupy osób, które modlą się codziennie w intencji Ojca Świętego, biskupów i kapłanów naszej diecezji, w intencji naszego seminarium duchownego oraz nowych powołań kapłańskich.

Chcemy Was, Kochani, objąć duszpasterską troską i pomocą, abyście znali jeszcze lepiej wartość i bogactwo tajemnicy Chrystusowego Kapłaństwa, byście jeszcze bardziej czuli sens modlitwy o nowe powołania i za nas kapłanów. Oby też to dzieło pomogło Wam jeszcze lepiej czerpać z posług kapłańskich i układać budującą współpracę ze swoimi duszpasterzami.

Jak już wiemy, patronami dzieła będą: św. Jan Maria Vianney i św. Jan Paweł II, papież. Są i święta patronalne: Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa, Święto Jezusa Chrystusa Najwyższego i Wiecznego Kapłana, a także wspomnienie św. Jana Marii Vianneya, prezbitera (4 sierpnia) i wspomnienie św. Jana Pawła II, papieża (22 października). A więc już w najbliższych dniach przeżywać będziemy taki szczególny dzień: święto patronalne naszego Diecezjalnego Dzieła Modlitwy w intencji Kapłanów, w dniu wspomnienia naszego Świętego Rodaka.

Jest i strona internetowa, która będzie nas informować, która będzie nas też formować. Chcemy na niej zamieszczać dokumenty Kościoła dotyczące problematyki kapłańskiej, świadectwa kapłanów, codzienny wykaz kapłanów objętych modlitwą, wykaz kapłanów chorujących i zmarłych, a także informacje o konkretnych inicjatywach. Bo z myślą o dobrej formacji, z myślą o rozwoju dzieła chcemy proponować Wam dni skupienia, rekolekcje, pielgrzymki…

Myślę, że jedną z takich form – jeszcze konkretów nie mamy ustalonych – byłaby pielgrzymka do św. Jacka, doroczna: kapłani diecezji i wszyscy modlący się za kapłanów. Byłaby to potężna wspólnota duchowej symbiozy, wzajemnego wsparcia, piękne communio, które byłoby czytelnym znakiem pokazującym czym jest Kościół w swej najgłębszej istocie.

Moderatorem Diecezjalnego Dzieła Modlitwy w intencji Kapłanów będzie ks. Janusz Iwańczuk, proboszcz parafii pw. Chrystusa Króla w Opolu (Biskup mówi: "Ks. Janusz może się pokaże"; rozlegają się oklaski).

Kochani, rzec jasna, jeden zmotywowany, pełen mocy Bożego Ducha kapłan, bez wsparcia innych kapłanów nie dałby rady więc liczymy na wielką współpracę z ks. Januszem; zwłaszcza dekanalnych ojców duchownych, księży dziekanów, no i właściwie wszystkich księży naszej diecezji.

Ufam, Moi Drodzy, bardzo ufam, że Diecezjalne Dzieło Modlitwy w intencji Kapłanów zaowocuje najpierw tym, że wszędzie zostanie przywrócona tzw. Godzina Święta - czas trwania przed Panem na modlitwie adoracyjnej w intencji powołań i za kapłanów. Są parafie gdzie ta Godzina Święta ciągle jest realizowana, gdzie ona ma miejsce. Ale w wielu parafiach wygasa. Trzeba ją przywrócić.

Ufam, że Wy, Kochani, modlący się za nas i o powołania, będziecie animatorami różnorakich działań w parafii, które rozwiną bądź udrożnią lepszą współpracę i jedność z Waszymi pasterzami. Tego bardzo potrzeba.

Zostanie już niebawem, w czas procesji z darami, wniesiona księga z wpisami tych, którzy już zadeklarowali gotowość uczestniczenia w dziele. Wy, którzy już członkami dzieła jesteście oraz Wy, którzy jeszcze się wpiszecie do tego dzieła, bądźcie jego apostołami. Motywujcie innych do modlitwy w intencji kapłanów i o powołania. Módlmy się, Kochani, razem. Módlmy się jak najwięcej. Naszym hasłem wywoławczym jest:

Oremus – Módlmy się!

Bądźcie z nami! Wspierajcie nas w naszym posługiwaniu. Wypraszajcie światło i moc Ducha Świętego. Błagajcie o dar męstwa dla nas, o konsekwencję w podążaniu drogą Jezusa. Módlcie się o nowe, liczne i święte powołania. Tak, jak napisałem: „Przecież pragniecie kapłanów mądrych, świętych, odpowiedzialnych i odważnych, kapłanów na miarę Serca Jezusa, kapłanów, którzy będą bardziej słuchać Boga niż ludzi (por. Dz 5, 29)”. Prośmy więc razem z Panem, by Pan nas takimi czynił. Amen.