CZYTANKI MAJOWE 2020

____________ 

16 maja - SOBOTA

 

Święto św. Andrzeja Boboli, męczennika

Patrona Polski

ODWAŻNIE WIERNY.

 

Dziś dzień kolejnego Patrona Polski, św. Andrzeja Boboli. W 2002 roku, taką decyzję podjął św. Jan Paweł II. Napisany z tej okazji list episkopatu nosił tytuł:

„Św. Andrzej Bobola, patronem ewangelizacji

w trudnych czasach”.

Nasze czasy wcale nie są łatwiejsze a św. Andrzej Bobola nie jest słabszy. Bo nie słabnie Chrystus, któremu św. Andrzej gorliwie służył i dla którego oddał życie w akcie męczeństwa.

Papież Pius XII w 1957 r., w trzechsetną rocznicę śmierci św. Andrzeja Boboli, napisał encyklikę „Invictus Athletae Christi” – „Niezwyciężony Bohater Chrystusowy”. Jest to jedyna w historii encyklika papieska w całości poświęcona tylko jednemu świętemu! Pius XII pisze m. in.:

Wśród innych chlubnych przymiotów przede wszystkim błyszczy w Andrzeju Boboli cnota wiary, której moc, zasilana łaską Bożą, z biegiem lat tak w jego duszy zakorzeniła się i rozrosła, że nadała życiu jego osobliwą cechę i dodała mu odwagi do mężnego podjęcia męczeństwa (…). Niechże więc wszyscy jako we wzór wpatrują się w męstwo świętego Męczennika (…), niech nieugiętą jego wiarę i sami zachowują, i na wszelki sposób bronią.

Andrzej Bobola urodził się w 1591 roku w rodzinie szlacheckiej. W 1622 roku przyjął święcenia kapłańskie w zakonie jezuitów.

Najpierw pracował jako kaznodzieja i spowiednik w Nieświeżu i w Wilnie. Posługiwał w więzieniach i przytułkach. Był wybitnym mówcą i posiadał dar zdobywania ludzkich serc. Stąd nazywano go „duszochwatem”, czyli „łowcą dusz”. Pius XII przypomniał, że

ponieważ (Andrzej Bobola) z natury miał pewną skłonność do wyniosłości i niecierpliwości oraz odrobinę uporu, wydał samemu sobie nieubłaganą walkę. (…) Nosił bowiem w sercu to przemądre zdanie św. Bernarda, że „budowa duchowna nie może dźwignąć się inaczej, jak na mocnym fundamencie pokory.

Jakie to ludzkie! Jak bliskie każdemu z nas!

Jak tu nie wierzyć, że świętość jest dla ludzi!

To „powołanie w powołaniu” każdego z nas...

16 maja 1657 roku do Janowa Poleskiego przybyła wataha Kozaków, która urządziła rzeź katolików, unitów i żydów. 66-letni Bobola również został pojmany. Nie uciekał. Wiedział, co go czeka. Przywiązano ojca Andrzeja do płotu, skatowano go nahajkami i pięściami. Przywiązany do koni, był wleczony do Janowa. Kiedy kapłan, tracąc siły, raz po raz upadał, biczowano go, kłuto szablami albo lancami. A to był dopiero początek męczarni. Kiedy po 45 latach udało się odnaleźć trumnę ze szczątkami męczennika, oczom zgromadzonych ukazało się zmaltretowane ciało. Wszystkich ogarnęło zdumienie, gdyż ciało zmarłego było takie samo jak w chwili śmierci zakonnika: tkanki nie straciły elastyczności, krew zaś pokrywająca rany jakby dopiero co zakrzepła. A przecież cierpiał jak Chrystus. I tak, jak On, około piętnastej, w Godzinie Miłosierdzia, zmarł, dobity cięciem kozackiej szabli.

Tu kończy się życiorys ziemski. Ale zaczyna się nowe życie św. Andrzeja Boboli, który z impetem wojownika wkraczał i nadal wkracza w życie konkretnych ludzi i całego narodu.

Został beatyfikowany w 1853 roku przez Piusa IX. Świętym ogłosił go Pius XI w 1938 roku. Ten papież, jako Achilles Ratti, nuncjusz apostolski w Polsce, był świadkiem potężnego wstawiennictwa św. Andrzeja w czasie wojny polsko-bolszewickiej 1920 roku. Dlatego, jako papież, polecił umieścić w Castel Gandolfo obraz ukazujący „Cud nad Wisłą”.

16 maja 1957 roku, w trzechsetną rocznicę śmierci Męczennika, wielki czciciel i orędownik kultu świętego jezuity – ksiądz prymas Stefan Wyszyński – odebrał w Rzymie kapelusz kardynalski… A dokładnie rok wcześniej (16 maja 1956 roku), przebywając w miejscu swego przymusowego odosobnienia, w Komańczy, Prymas Tysiąclecia napisał tekst Jasnogórskich Ślubów Narodu na czas tzw. Wielkiej Nowenny. Ta zaś z kolei poprzedziła obchody milenium chrztu Polski w 1966 roku. Nie jest przypadkiem, że Śluby Jasnogórskie miały miejsce dokładnie 300 lat po tzw. ślubach lwowskich króla Jana Kazimierza. Wtedy, w XVII w., tekst ślubowań królewskich ułożył nie kto inny a… św. Andrzej Bobola.

_______________________________

Święty Andrzeju, mężny żołnierzu Pana,

któryś niestrudzenie walczył pod Sztandarem Krzyża,

uproś nam łaskę wiernego pod nim trwania,

razem z Maryją, Matką Kościoła.

Wypraszaj także nam łaskę żywej wiary

w moc Ukrzyżowanego i Zmartwychwstałego Pana,

byśmy naśladowali Twoją gorliwość

i z większym niż dotąd zapałem głosili Ewangelię.

Pragniemy jak Ty, święty męczenniku,

być wiarygodnymi świadkami Jezusa

w trudnym początku XXI wieku

___________

Maryjo,

wspieraj nasze dobre dążenia.

Maryjo,

Matko naszego Narodu,

prowadź nas do Jezusa.

Maryjo,

Niewiasto mężna,

upraszaj nam odważnej wierności.

(Chwila milczenia)

___________________________________

Teksty pozostałych czytanek

znajdziesz na naszej stronie,

w zakładce"Archiwum".

___________________

Warto wiedzieć, że...

1 stycznia 1953 roku, ówczesny prymas Polski, kard. Stefan Wyszyński ustanowił w Warszawie parafię św. Andrzeja Boboli, przy kaplicy Towarzystwa Jezusowego, gdzie przechowywane były relikwie jezuity-męczennika. Niestety, ze względów politycznych, pozwolenie na budowę w tym miejscu nowego kościoła zostało anulowane. Nowa świątynia (na zdjęciu powyżej) mogła powstać dopiero w 1988 roku; została konsekrowana w 1991 roku. Dziś kościół pełni funkcję sanktuarium narodowego. Do umieszczonych w srebrnej trumnie relikwii św. Andrzeja Boboli pielgrzymują co roku tysiące wiernych z kraju i zagranicy.

 

_________________

Św. Andrzej Bobola:

https://milujciesie.pl/patron-polski-sw-andrzej-bobola.html

Sanktuarium Narodowe św. Andrzeja Boboili w Warszawie, ul. Rakowiecka (Mokotów):

https://www.gosc.pl/doc/4647238.Swiety-ktory-przepowiedzial-niepodleglosc/2

Obraz Matki Boskiej Częstochowskiej:

https://kosciol.wiara.pl/doc/490228.NMP-Czestochowska/

 

* * * * * * * * * * 

 

17 maja - SZÓSTA NIEDZIELA WIELKANOCNA

Krużganki klasztoru z tablicami modlitwy „Ojcze nasz” (Jerozolima)

_______________________________________

„ŚWIĘĆ SIĘ IMIĘ TWOJE”.

 

Pochwała i uwielbienie to najbardziej szczytna modlitwa, odpowiadająca woli Boga. Jest to zarazem modlitwa najbardziej pożywna. Przez żadną inną modlitwę tak się nie sycimy, jak przez modlitwę pochwalną. „Nasyciłeś mnie chwałą Twoją”. Gdy rozważamy chwałę Boga, czujemy się nakarmieni. Moglibyśmy obmodlić wszystkie sprawy i detale, potrzeby naszych bliskich i znajomych, a to jeszcze nie dałoby nam takiej radości, jak bezinteresowne uwielbienie Istoty Bożej. Dlatego najważniejszą jest modlitwa uwielbienia: „Sanctificetur Nomen Tuum”. (…) Dlatego trzeba w krótkie zdanie: „Święć się Imię Twoje” wlać jak najbardziej aktualną i osobistą treść… (zob. Kard. Stefan Wyszyński, Ojcze nasz, Paris 1971, s. 35-43).

Dzisiejsza refleksja Prymasa Tysiąclecia wprowadza nas do „Modlitwy Pańskiej”. To modlitwa, którą odmawiamy codziennie, w różnych okolicznościach naszego życia. Wśród siedmiu próśb zawartych w „Ojcze nasz”, właśnie ta jest pierwsza: „Święć się Imię Twoje”. Tak nauczył nas Pan Jezus. Dlaczego wezwanie do uwielbienia Boga jest przed wszystkimi innymi sprawami, o których mówi Jezus w tej modlitwie?

 

 

W Katechizmie Kościoła Katolickiego, ostatnia, czwarta jego część jest w całości poświęcona modlitwie chrześcijańskiej. Dział drugi tej części to piękna katecheza poświęcona kolejnym wezwaniom modlitwy „Ojcze nasz”. Warto sięgać do Katechizmu Kościoła, gdy nasza wiara szuka głębszego zrozumienia. Gdy chcemy ją przeżywać coraz dojrzalej, czyli w oparciu o wiarę całego Kościoła, idącego przez wieki do ludzi z orędziem o Bogu szukającym i ocalającym człowieka.

 

 

 

 

Tablica z polskim tekstem "Ojcze nasz"

(Jerozolima)

W ostatnim artykule katechizmowej katechezy o Modlitwie Pańskiej czytamy, że: 

Trzy pierwsze prośby umacniają nas w wierze, napełniają nadzieją i rozpalają miłością (KKK 2806).

„Święć się Imię Twoje” jest pierwszą prośbą; ona zatem ma umocnić naszą wiarę. W jaki sposób? Katechizm wyjaśnia:

W wodzie chrztu zostaliśmy „obmyci, uświęceni i usprawiedliwieni w imię Pana Jezusa Chrystusa i przez Ducha naszego Boga" (1 Kor 6, 11). (…) chodzi więc o Jego chwałę i o nasze życie, by Jego imię święciło się w nas i przez nas. Na tym więc polega przynaglający charakter naszej pierwszej prośby (KKK 2813).

Żyjący w III w., biskup Kartaginy, św. Cyprian, który był pierwszym biskupem, jaki w Afryce zdobył koronę męczeństwa, dopowiada:

…prosimy, abyśmy - uświęceni przez chrzest - wytrwali w tym, czym zaczęliśmy być. Prosimy o to codziennie, bo codziennie popełniamy grzechy i powinniśmy zmywać nasze przewinienia przez nieustannie podejmowane uświęcanie... Uciekamy się więc do modlitwy, by ta świętość w nas trwała.

Niech zatem ta prośba („Święć się Imię Twoje”) przypomina nam, że 

od naszego życia i od naszej modlitwy zależy nierozłącznie to, czy imię Boże będzie święcone wśród narodów (zob. KKK 2814).

_____________

Maryjo,

Zwierciadło sprawiedliwości,

której imię

jest odblaskiem świętości Boga!

Przyczyń się za nami grzesznymi!

Maryjo,

która tyle razy

wypowiadałaś

Święte Imię „Jezus”

z miłością i czułością Matki!

Naucz nas dobrze mówić,

jak tylko matka nauczyć może.

Maryjo,

Łaski Pełna,

której całe życie

było najpiękniejszym uwielbieniem

Boga żyjącego,

módl się za nami

i z nami uwielbiaj Miłość,

która nie jest kochana…

(Chwila milczenia)

_________________________________________________

Teksty pozostałych czytanek

znajdziesz na naszej stronie,

w zakładce"Archiwum".

________________________________________

Warto wiedzieć, 

gdzie Jezus nauczył modlitwy „Ojcze nasz”!

„Miało to miejsce według najstarszej tradycji w grocie od strony wsi Betfage. (…)

Kiedy w latach dwudziestych IV wieku do Ziemi Świętej przybyła matka cesarza Konstantyna, św. Helena, (…) właśnie tę grotę wskazano jej jako miejsce przekazania uczniom Modlitwy Pańskiej. Helena kazała wybudować tam trzynawową bazylikę, poprzedzoną wielkim atrium z czterema portykami, a wspomniana grota stała się naturalną kryptą pod prezbiterium tejże bazyliki. Miejsce to nazwano Eleona - z greckiego elaiōn - „gaj oliwny”, a samą bazylikę Kościołem Uczniów Chrystusa. Stała się ona także miejscem pochówku biskupów jerozolimskich, gdzie m.in. znalazło swój spoczynek ciało św. Cyryla Jerozolimskiego, autora katechez mistagogicznych, które wygłaszał dla nowo ochrzczonych w pierwszym tygodniu po Wielkanocy być może właśnie w tej bazylice, albo nawet w jej krypcie.

(…) Bazylika ta, podobnie jak wiele innych budowli chrześcijańskich w Ziemi Świętej, została zniszczona podczas najazdu Persów w 614 roku. Dzieła zniszczenia dopełnili muzułmańscy Arabowie, (…). Po zdobyciu Jerozolimy krzyżowcy odbudowali ją, lecz ich klęska oznaczała ponowny jej upadek. Do XIX wieku dotrwały tylko ruiny. W roku 1856 teren ten odkupiła francuska księżna Aurelia Heloiza de la Tour d'Auvergne i ufundowała tam klasztor Sióstr Karmelitanek wraz z kościołem. (…) Znaleziono tam też tablice z tekstem modlitwy "Ojcze nasz" w języku greckim i hebrajskim, ale i odkryto starożytną grotę, w której według tradycji Pan nauczał swoich uczniów. (…) Na ścianach wirydarza klasztornego umieszczono ponad 150 majolikowych tablic (zob. zdjęcie w czytance) z tekstem modlitwy "Ojcze nasz" w najróżniejszych językach świata. Ciągle ich tam przybywa. (…) Oczywiście, jest tam i tablica z tekstem w języku polskim (zob. wyżej). Pierwszą, w 1943 roku, ufundowali żołnierze 8. Brygady Strzelców Karpackich wędrujący przez Ziemię Świętą do Ojczyzny. A gdy ta była już mocno nadszarpnięta zębem czasu, o nową postarali się w 1998 roku żołnierze i oficerowie polskiego kontyngentu sił ONZ na granicy izraelsko-libańskiej (UNIFIL), kontynuując w ten sposób piękną tradycję swych towarzyszy broni sprzed dziesiątków lat. Jedną z ostatnich tablic związanych z Polską, która tam dołączyła, jest umieszczona tam w roku 2000 tablica w języku kaszubskim.

Źródło: https://www.ampolska.co/art-2443-Kosciol-Pater-Noster.htm

______________________________________________________

Krużganki klasztoru z tablicami modlitwy „Ojcze nasz” (Jerozolima):

https://www.ampolska.co/art-2443-Kosciol-Pater-Noster.htm

Tablica z polskim tekstem Modlitwy Pańskiej (Jerozolima):

http://www.idziemy.pl/wiara/odswiezyc-ojcze-nasz-/1

Maryja Różańcowa (Fragm. Obrazu Lorenzo Lotto, 1539 r., Miejska Galeria Sztuki, Congoli):

https://pl.aleteia.org/slideshow/matka-boza-rozancowa-okiem-malarzy/3/

Herb i pasterska dewiza św. Jana Pawła II - "Totus Tuus":

http://wspomozycielka.waw.pl/grupy/ksp/

 

* * * * * * * * * * 

 

18 maja - PONIEDZIAŁEK

100. Rocznica Urodzin św. Jana Pawła II

 

MARYJNI PASTERZE.

 

Czcigodny i umiłowany mój Księże Prymasie! Pozwól, że powiem po prostu, co myślę. Nie byłoby na Stolicy Piotrowej tego papieża-Polaka, który dziś pełen bojaźni Bożej, ale i pełen ufności, rozpoczyna nowy pontyfikat, gdyby nie było Twojej wiary, nie cofającej się przed więzieniem i cierpieniem, Twojej heroicznej miłości, Twojego zawierzenia bez reszty Matce Kościoła; gdyby nie było Jasnej Góry i tego całego okresu dziejów Kościoła w Ojczyźnie naszej, który związany jest z Twoim biskupim, prymasowskim posługiwaniem.

Tak serdecznie i osobiście, do Prymasa Polski Stefana kardynała Wyszyńskiego, zwrócił się św. Jan Paweł II, wkrótce po swoim wyborze na Stolicę Apostolską. To był niezapomniany rok 1978 – „rok trzech papieży”. 6 sierpnia zmarł św. Paweł VI. Wybrany już w drugim dniu konklawe, Jan Paweł I, umarł nagle, po zaledwie 33 dniach pontyfikatu! A 16 października 1978 roku, papieżem zostaje św. Jan Paweł II.

Papieskie „Totus Tuus” (Cały Twój), zaczerpnięte z duchowości św. Ludwika Marii Grignion de Montfort, dojrzewało w Polsce, obok prymasowskiego „Per Mariam ad Iesum” (Przez Maryję do Jezusa). Również tu należy szukać źródeł niezwykłej więzi obu wielkich Pasterzy Kościoła: Prymasa i Papieża. Ich przyjaźń, swymi korzeniami, sięga wielkiej miłości do Maryi, Matki Odkupiciela.

W maryjnej encyklice „Redemptoris Mater” (Matka Odkupiciela) z 1987 roku, św. Jan Paweł II wyjaśnia miejsce w Maryi w życiu Kościoła:

Kościół (…) od pierwszej chwili „patrzył” na Maryję poprzez Jezusa, tak jak „patrzył” na Jezusa przez Maryję. Była Ona dla ówczesnego Kościoła i pozostaje zawsze szczególnym świadkiem lat dziecięcych Jezusa, Jego życia ukrytego w Nazarecie, gdy „zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała w swoim sercu” (Łk 2, 19; por. Łk 2, 51). Dla ówczesnego Kościoła i dla Kościoła wszystkich czasów Maryja była i pozostaje nade wszystko Tą „błogosławioną, która uwierzyła”: uwierzyła pierwsza (RM 26).

Wielcy pasterze pokazali całym swoim życiem, że - zaraz po Bogu - warto oddać pierwszeństwo Maryi. Że warto się od Niej uczyć wiary, ufności i miłości. Że warto naśladować Jej niezwykłą wrażliwość na Boga i na człowieka. Św. Jan Paweł II i Sługa Boży kard. Stefan Wyszyński przekonują nas, że maryjna szkoła życia jest sprawdzoną w ciągu wieków i pewną drogą ku dojrzałości chrześcijańskiej.

Dziś, tj. 18 maja 2020 roku,

przeżywamy setną rocznicę Urodzin

Wielkiego Papieża, św. Jana Pawła II.

Zamiast tradycyjnego „Sto lat” czy jego łacińskiego odpowiednika: „Plurimos annos”, niech wybrzmią słowa samego Solenizanta. To było ostatnie spotkanie ze Świętym Ojcem, przy oknie, na Franciszkańskiej w Krakowie, 17 sierpnia 2002 roku. W krótkiej, pogodnej refleksji nad upływającym czasem, nad starzeniem się, św. Jan Paweł II powiedział:

…Nic nie poradzimy. Jest tylko jedna rada na to. To jest Pan Jezus. «Jam jest zmartwychwstanie i życie», to znaczy — pomimo starości, pomimo śmierci — młodość w Bogu.

_________

Maryjo,

świętością piękna

i wiecznie młoda w Bogu,

pokaż nam Jezusa.

 

Maryjo,

przez którą widzimy Twego Syna,

bądź blisko nas.

 

Maryjo, cała oddana Bogu,

okaż się nam Matką.

(Chwila milczenia)

__________________________________

Teksty pozostałych czytanek

znajdziesz na naszej stronie,

w zakładce"Archiwum".

___________________

________________________________

Prymas składa homagium Papieżowi (fot. http://fundacja.wyszynskiprymas.pl/)